زمان به سرعت از دست می رود و حتی وقتی برای جستجوی آن نیست
خوشبختی
دیشب وقتی که از سر کار به خانه بر می گشتم (فعل برگشتن برای خانه همیشه بهتر از رفتن بوده) در اتوبوس به سختی خودم را آویزان و یکدستی از میله های فلزی گرفته بودم و تلو تلومی خوردم (درست مثل قوطی های شامپو تبلیغاتی توی دستگیره های سقفی).میله سرد را گاهی از ترس آنفلوانزای نوع ای به آرامی و گاهی بر اثر تکان های شدید اتوبوس و ضربات آن (در فیزیک دبیرستان یادگرفته بودم که این یعنی اینرسی و با جرم من رابطه مشکوکی دارد ) به سختی گرفته بودم. ای کاش جنس این میله چوبی بود تا به جای این سرمای نقره ای در دست همان حس مداد های تعاونی که از شدت ارزانی بدون رنگ بودند را داشت و گاهی می شد بچه ها گازی هم به آن بزنند.
خلاصه به چشم تک تک مسافران نگاه می کردم تا ببینم که کدامیک احتمال دارد در ایستگاه بعدی پیاده شود و مرا به آن صندلی خاکستری برساند.
در این لحظه تعریف خوشبختی را فهمیدم: یک صندلی خاکستری در اتوبوس داشتن بدون آنکه پیرمردی ایستاده باشد که مجبور شوی بین تلو تلو خوردن با پا های خسته و عذاب وجدان نگاه پیرمرد یکی را انتخاب کنی.
البته این تعریف زیاد پایدار نماند (چنان نماند چنبن نیزهم نخواهد ماند )چون وقتی از اتوبوس پیاده شدم درست روبروی سینما آستارای تجریش همان مرد کر و لال ادوکلن فروش همیشگی را دیدم که به جای سرو کله زدن با مشتری ها مشغول التماس به مامورین زحمت کش و وظیفه شناس اجراییات شهرداری بود که برای باز کردن راه ما شهروندان محترم، زندگی اش را روی وانت قاطی خرت و پرت های دیگر نریزند و نبرند
خلاصه به چشم تک تک مسافران نگاه می کردم تا ببینم که کدامیک احتمال دارد در ایستگاه بعدی پیاده شود و مرا به آن صندلی خاکستری برساند.
در این لحظه تعریف خوشبختی را فهمیدم: یک صندلی خاکستری در اتوبوس داشتن بدون آنکه پیرمردی ایستاده باشد که مجبور شوی بین تلو تلو خوردن با پا های خسته و عذاب وجدان نگاه پیرمرد یکی را انتخاب کنی.
البته این تعریف زیاد پایدار نماند (چنان نماند چنبن نیزهم نخواهد ماند )چون وقتی از اتوبوس پیاده شدم درست روبروی سینما آستارای تجریش همان مرد کر و لال ادوکلن فروش همیشگی را دیدم که به جای سرو کله زدن با مشتری ها مشغول التماس به مامورین زحمت کش و وظیفه شناس اجراییات شهرداری بود که برای باز کردن راه ما شهروندان محترم، زندگی اش را روی وانت قاطی خرت و پرت های دیگر نریزند و نبرند
آسمان و زمین
بدان
...چون آدم خاکی را بیافریدند. آوازه در ملا اعلا افتاد که (( از چهار مخالف خلیفه ای ترتیب دادند))
از قصه های شیخ اشراق- فی حقیقت عشق
میراث
یک خورشید و 34 ماه
One sun/34 Moons
ازدیگر کارهای او می توان به همکاریش با استیون هال در طرح توسعه موزه هنر نلسون اتکینز در کانزاس سیتی اشاره کردپروژه اینستالیشن آرت او که شامل یک حوض بزرگ آب بر روی پارکینگ زیرزمینی موزه است،"یک خورشید و 34 ماه" نام دارد که جلوه ای خاص به طرح استیون هال داده است
Quotes
MILAN KUNDERA
ANDY WARHOL
JOHN RUSKIN
معماری و خاطره
در مورد معماری و خاطره به نظرم می توان زیاد فکر کرد.
معمولا در طراحی نگاه به آینده و جلو خیلی مهم تلقی میشود و نو آوری، بی مانندی و تازگی خریدار دارد درحالیکه خاطره یک نگاه به گذشته است.
اولین رابطه معماری و خاطره شاید اینست که معماری جایگاه تحقق خیلی از خاطره هاست . یعنی همه خاطره ها در یک مکان اتفاق می افتند و بیشتر مکانها را می توان معماری نامید.
معماری و ساخته های بشر، گذشته وخاطرات را در خود نگه می دارند و باعث می شوند بتوانیم به آنها رجوع کنیم و در آنها گذشته راتجربه کنیم.
وقتی ما در یک معماری جای می گیریم معماری هم در ما جای می گیرد و به بخشی از وجود ما تبدیل می شود.
وقتی به خانقاه شیخ عبدالصمد نطنز می روید شاید درخت روبروی سردر هم ،عمر خانقاه را داشته باشد ولی حس گذشت زمان و زندگی در 500 سال قبل در حیاط خانقاه بیشتر درک می شودومعماری به شما در حیاط این بنا این امکان را می دهد که در تجربه این خاطره با تمام کسانی که در عمر خود در این مکان بوده اند شریک شوید
یعنی می توان گفت معماری زمان را مادی و قابل نگهداری می کند ، معماری باعث یاد آوری خاطره ها می گردد و همچنین معماری خاطره را تقویت میکند و به آن عمق می بخشد به عنوان مثال تصورتمدن مصر با تصور اهرام آسانتر خواهد شد.
خاطرات هم به معماری کمک می کند به آن عمق می بخشد و باعث احساس تعلق ، وابستگی ، دعوت و آرامش می شود.
خاطرات هم به زمان و مکان معنی می دهند و آنها را شخصی می کنند.
خاطرات تجربیات بعدی ما از فضا را دلنشین تر می کند و معماری را آشنا تر و قابل درک ترو ماندگار ترمی کنند
.
Subscribe to:
Posts (Atom)
